SANATKAR ELLER
Ankara kış gecesi sabaha karşı, ihtişamlı düğün. koca otelin salonlarında hâlâ devam ediyordu.
Gelinle güvey, vedalaşarak dâvetlilerin keyfini kaçırmamak için, dans figürleriyle yavaşça hole doğru süzülmüşlerdi. Fakat onların her hareketini ekşamdanberi takibeden yakın dostlar ve dalkavuklar, manevrayı sezip bu bahtiyar çifti konfetiler ve serpantinlerle uğurlamak üzere peşleri sıra seğirttiler.
Güvey Namık Sınırbay, genç yaşta ikbalin son durağına yaklaşmış, yakışıklı, kumral, mağrur tavırlı; buna rağmen gülümseyişiyle kadınların gönüllerini felheden yaman bir Donjuan'dı.
Uzun boylu, mütenasip vücutlu, sarışın gelinse, bu Cumhuriyet şehzadesinin yanında masal sultanına benziyordu. Yalnız güzel yüzünde içten gelen gülüş eksikti. Işığa göre zaman zaman menekşeye çalan, zaman zaman rengi açılan, açılan kurşunileşen gözlerinde, ihtimal bu anî evlenişin yarattığı bir şaşkınlık verdi. Bir havaya sürüklenmiş iradesiz bir insanın dalgınlığiyle komplimanlara karşılık veriyordu.
Gelinle güvey, hayran ve kıskcnç bakışlar arasında holü geçip mermer basamaklara ilerlerlerken, beli bükülmüş malûm dalkavukların sırtları üzerinden dalkavukluğa adaylığını yeni koymuş fırsat avcıları alkış tutuyordu. Flaşlar yanıp sönüyordu. Ertesi gün gazetelerde ünlü güveyle beraber resimlerinin çıkacağını umanlar klişeye girebilmek için zürafa gibi boyunlarını uzatıyorlardı.
Basamakların önüne siyah bir Cadillac yanaşmıştı...

---